بنام خداوند جان و خرد
به بهانه گرامی داشت روز مهندسی
در تقویم ما ایرانیان روز پنجم اسفند ماه که مصادف با روز تولد خواجه نصیرالدین طوسی می باشد ، بنام (( روز مهندسی )) نامگذاری گردیده تا شاید بدینوسیله نامی و یادی از مهندسین گمنامی شود که درجای جای این سرزمین پهناور در دل کوه ها و بیابانها و کویرها با تلاش های خود می سازند و می روند بدون اینکه نامی و یادی از آنها باقی بماند . این روز را به تمام مهندسان و تمام دست اندرکاران مهندسی دانا ، توانا ، لایق ، شجاع ، سخت کوش ، باشعور ، با شخصیت ، صادق و صمیمی و باصفای سرزمین بزرگمان ایران تبریک می گویم و برای همگی شان هرآنچه خوبی ست را از بزرگ معمار هستی خواهانم .
مهندسان بر این باورند که هیچ راه بن بستی وجود ندارد ، زیرا یا راهی برای آن خواهند یافت ، یا راهی برای آن خواهند ساخت .
مهندسان بیشترین سهم را در دستیابی به کیفیت زیست ، که از آن بهره مند هستیم ، داشته اند و دارند . آب پاکیزه و سالم ، سیستم ترابری کارآمد ، مهار شدن مخاطرات سیل و طغیانها ، مدیریت مواد زائد ، ساختمانهای مقاوم در برابر زلزله ، طرحهای تولید و توزیع نیروی برق و نظایر آنها ، همه دستاوردهای مهندسان هستند . اما اغلب این طرحها در گمنامی واقعی به انجام رسیده اند . ما مهندسان و تنها ما ، در این باره مقصریم ، زیرا هرگز نخواسته ایم و یا غفلت کرده ایم که به ازای این فضائل ، کسب اعتبار کنیم . این کوتاهی را چگونه باید جبران کرد ؟
گام اول : باید وظیفه خود را بخوبی انجام دهیم و آن را با هیجان به دنیا بازگو نمائیم . بگذار مردم ، دنیایی بدون مهندسی (( این عنصر خلاقیت )) را مجسم کنند . دنیایی بدون پلها ، ساختمانهای بلند ، آب پاکیزه ، نیروی برق ، ارتباطات و ترابری سریع . بدینسان کارهای سترگ ما در چشم اندازی شایسته قرار می گیرند . در آن موقع ما باید از افزودن پیشوند (( مهندس )) به اسم خود بوضوح نشان دهیم که (( به حرفه خود مباهات می کنیم . ((
گام دوم : ما باید خواستار آن باشیم که خدمات ما بر مبنای عملکرد ، ارج نهاده شوند و مثل یک کالا مورد معامله و خرید و فروش قرار نگیرند . اگر قدر و منزلت حرفه ما با سایر حرفه های علمی ، همانند علم پزشکی همسنگ نباشد ، کمتر از آن نیز نیست و بدین علت است که مغزهای تعلیم یافته ، اکثراً حرفه مهندسی را انتخاب کرده و خواهند کرد .
گام سوم : بیائید از سایه گمنامی به درآئیم و مدیریت چالشها برای رویارویی با دنیای قرن بیست و یکم را بعهده گیریم . ما باید با بانگ رسا ، مدافع و حافظ کاربرد خردمندانه منابع موجود باشیم . بیائید از حرف زدن با خودمان درگذریم و با کسانی که می توانند پندار ما را تقویت کنند ، ارتباط برقرار کنیم . صدای ما شنیده نخواهد شد مگر اینکه پا از میان جمعیت تماشاگر بیرون نهیم و بواقع به روی صحنه بیائیم و هنرمندانه ، هنر والای مهندسی و استعداد خدا دادی خود را برای جمعیت تماشاگر به نمایش بگذاریم .
گام چهارم : بجز خدای یگانه از احدی نهراسیم و زندگی شرافتمندانه را بر هرآنچه خلاف آن است ترجیح دهیم و اصول اخلاقی و انسانی را بر هر آنچه پلیدی است برتری دهیم و عاشقانه زندگی کنیم و جاودانه باشیم .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر